Biopsja stereotaktyczna jest inwazyjną metodą diagnostyczną pozwalającą na postawienie rozpoznania histopatologicznego zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym i podjęcie na tej podstawie decyzji terapeutycznych.
Biopsję wykonuje się za pomocą ramy stereotaktycznej, która jest przymocowywana do głowy pacjenta. Za pomocą oprogramowania do planowania i badania rezonansu magnetycznego określa się najbezpieczniejszą drogę dojścia do zmiany patologicznej, a następnie ustawia na ramie ustalone komputerowo koordynaty. Igła biopsyjna wprowadzana jest przez mały otwór trepanopunkcyjny w czaszce zgodnie z zaplanowaną trajektorią. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym.
Wskazaniami do wykonania biopsji stereotaktycznej są: zmiany wieloogniskowe, rozległe procesy patologiczne, niewielkie guzy z minimalnymi lub bez objawów ubytkowych, lokalizacja guza w okolicach niedostępnych operacyjnie lub gdy klasyczna operacja wiązałaby się z dużym ryzykiem uszkodzenia czynności danego obszaru mózgu, oraz zły stan ogólny chorego, niepozwalającym na podjęcie decyzji o operacji w znieczuleniu ogólnym.
Skuteczność diagnostyczna biopsji stereotaktycznej oceniana jest na, 97% (z czego 3% stanowią zmiany nienowotworowe, a 94% nowotwory), w 3% przypadków pobrany w niewielkiej ilości materiał nie jest wystarczający na określenie charakteru zmiany.
Powikłania w przypadku wykonania biopsji stereotaktycznej zdarzają się rzadko (ok. 2% przypadków), i są nimi najczęściej: krwawienia, deficyty neurologiczne, padaczka, infekcje, odma śródmózgowa.