W Klinice wykonywane są operacje urazów kręgosłupa, nowotworów i zmian zwyrodnieniowych. Przeprowadzane są wszystkie dostępy operacyjne do kręgosłupa i stosowane różnego rodzaju implanty (stabilizacja wewnętrzna kręgosłupa).
Uszkodzenie rdzenia kręgowego, korzeni nerwowych, naczyń krwionośnych, elementów kostnych i więzadłowych kręgosłupa występują najczęściej wskutek choroby zwyrodnieniowej, urazów i nowotworów. Znacznie rzadziej prowadzą do nich choroby zapalne, osteoporoza i wady wrodzone kręgosłupa. Niezależnie od etiopatogenezy uszkodzenia kręgosłupa skutki są podobne. Powstaje niestabilność kręgosłupa, przemieszczenie kręgów, ucisk na rdzeń kręgowy, korzenie nerwowe i naczynia krwionośne. Zmiany te powodują ból i ubytkowe objawy neurologiczne. O ile rozwój technik obrazowania (tomografii komputerowej – KT, rezonansu magnetycznego - MR) w znacznym stopniu poprawił możliwość rozpoznania, ocenę umiejscowienia rozległości uszkodzeń struktur nerwowych oraz kostnych i więzadłowych kręgosłupa, o tyle możliwości ich naprawy nadal stwarzają wiele problemów klinicznych. W zależności od rodzaju uszkodzenia i zaawansowania choroby stosowane jest leczenie zachowawcze lub operacyjne. Założenia leczenia operacyjnego uszkodzeń kręgosłupa powinny spełniać trzy podstawowe wymogi. Pierwszym jest zapewnienie optymalnych warunków dla przywrócenia czynności rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych poprzez uwolnienie z ucisku struktur nerwowych i naczyniowych kanału kręgowego. Następnym - przywrócenie prawidłowych stosunków anatomicznych kręgosłupa: nastawienie przemieszczenia, odtworzenie wysokości trzonu kręgowego i fizjologicznych krzywizn kręgosłupa. Takie postępowanie rekonstruuje prawidłowe wymiary kanału kręgowego. Natomiast zapewnienie stabilności w uszkodzonych segmentach ruchowych kręgosłupa umożliwia dokonanie zrostu kostnego w miejscu uszkodzenia. Ten kompleksowy sposób postępowania operacyjnego jest warunkiem sine qua non podjęcia wczesnej aktywnej rehabilitacji ruchowej i psycho-społecznej, mającej na celu odzyskanie samodzielności w czynnościach życia codziennego, a w chorobie nowotworowej - przeprowadzenia chemio – i radioterapii. W ostatnich latach postęp w leczeniu operacyjnym osiągnięty został dzięki nie tylko rozwojowi nowoczesnych technik neuroobrazowania, ale również neuroanestezjologii i wdrożeniu różnych dojść oraz sposobów operacyjnych. Wprowadzenie nowego typu instrumentarium, do wewnętrznej stabilizacji kręgosłupa, stało się przełomowym wydarzeniem w leczeniu operacyjnym chorób kręgosłupa powodujących jego niestabilność. Wybór właściwej metody leczenia operacyjnego, w chorobie kręgosłupa ma szczególne znaczenie tym bardziej, że istnieje wiele różnych technik operacyjnych oraz sposobów zespoleń i stabilizacji kręgosłupa. Od wyboru właściwej metody operacji zależy jej powodzenie. Wykorzystywane są różne sposoby operacyjne obejmujące dostępy tylny, tylno-boczny, boczny, przedni jak i połączenie tych dojść w operacje dwu- lub kilkuetapowe. Różnorodność zaproponowanych systemów implantów do stabilizacji kręgosłupa spowodowana jest złożoną budową kręgosłupa, specyficznym charakterem obciążeń, które oddziaływają na kręgosłup, jak również umiejscowieniem i rozległością procesu chorobowego. Wieloletnie wysiłki doskonalenia metod leczenia chorób kręgosłupa prowadzą do poprawy satysfakcji chorych z wyników leczenia.